Donderdag 15 November 2018

Het was vandaag weer een zware dag. Marnix wou niet eten, drinken en praten. Het enige wat hij deed was huilen, heel veel huilen. Hij kon er niet mee ophouden. Wat een verdriet. Volgens de artsen zou dat kunnen komen doordat hij zijn emoties niet onder controle heeft. Dit komt vaker voor na een hersenoperatie. Maar het wordt in de gaten gehouden. Sochtends komt de anesthesist nog even langs aangezien vanmiddag de MRI scan is. Ik geef aan dat hij tijdens de operatie maandag naderhand erg misselijk is geweest. De anesthesist geeft aan hier rekening mee te houden en hier wat voor te geven tijdens de narcose zodat hij niet zo misselijk zal worden. Dat is fijn. Doordat Marnix na de operatie haast nog niets gegeten of gedronken heeft willen ze tijdens de narcose ook weer een sonde inbrengen. Zodat hij dan weer wat meer binnen zal krijgen en zich hopelijk daardoor ook weer iets beter zal voelen. Eind van de ochtend komt de pedagogisch werker nog even langs, om te bespreken hoe we Marnix gaan voorbereiden op het feit dat hij straks weer onder narcose gaat en een sonde krijgt. Mijn idee was om zo weinig mogelijk te vertellen aan Marnix, aangezien hij op het moment om alles moet huilen. Maar daar was de pedagogisch werker het niet mee eens. Eerlijk blijven over wat er moet gebeuren, dat we straks naar beneden gaan, hij weer in slaap wordt gebracht en als hij wakker heeft een slangetje in zijn neus heeft. Het is belangrijk hem dit zo te vertellen, zodat hij straks niet bang wordt om te gaan slapen. Dat er wat gebeurd zonder dat hij het weet. Ook al vind ik het lastig dat hem dat straks verteld moet worden, snap ik wel dat het de beste optie is. Dan krijgt de verpleegkundige telefoon dat we vast maar beneden mogen komen. We maken Marnix wakker en Emile legt hem dan uit wat er gaat gebeuren. Weer een hoop verdriet. Zo naar om hem zo verdrietig te zien en dat hij dan ook weer wat moet ondergaan. De pedagogisch werker laat Marnix nog een pop zien met een sonde en verteld hem dat hij dat ook krijgt, zodat hij precies weet wat hem te wachten staat. Dan rijden we hem in zn bed naar beneden. Marnix vindt het allemaal maar niets. Als we eenmaal beneden zijn en aan de beurt zijn, til ik Marnix uit zn bed en leg hem over op het bed van de MRI. Ik stel hem even gerust en dan wordt de slaapmedicatie toegepast, hij is zo vertrokken. Emile en ik gaan intussen even lunchen in het restaurant. En daarna lopen we nog even naar buiten om een frisse neus te halen, heerlijk want het is prachtig weer. Als we weer terugkomen ligt Marnix op de uitslaapkamer. Hij is al wat aan het wakker worden en begint meteen te huilen. Dan wordt hij weer naar zijn kamer gereden. Een nieuwe lading post is weer bezorgd, wat een hoop weer! Maar omdat Marnix nu zo slap, futloos en verdrietig is laten we de post even voor wat het is. Dat gaan we met elkaar uitpakken als hij zich weer wat beter voeld!

Emile gaat lekker naast hem liggen in zn bedje en probeert hem wat te kalmeren. Dat duurt een hele tijd, maar dan valt hij toch eindelijk in slaap. Daar zijn we blij om, want zijn echt even op. Ik ga op bed even een paar gemiste afleveringen gtst kijken. Dan ben ik het zat, voel me qua energie helemaal leeggezogen. Ik doe mn jas en mn schoenen aan en ga lekker een eind wandelen. Ik kom erachter dat er achter het ziekenhuis een natuurgebied ligt. De zon schijnt en kleurt de mooie herfstbladeren. Ik loop over bruggetjes, langs koeien en geniet er echt even intens van. Ik voel me zelfs echt eventjes een beetje gelukkig en voel mn lichaam volstromen met nieuwe energie. En ik me besef me dan, dat als we morgen geen positief nieuws krijgen, wij dat ook aankunnen en er voor gaan.