Maandag 26 November 2018

Vandaag is het alweer 2 weken na de operatie. En wat heeft Marnix de laatste dagen flinke stappen gemaakt, ongelooflijk!! Vanmorgen vroeg eerst nog even met de pedagogisch werker de kralenketting bijgewerkt. Er konden nog een aantal kraaltjes bij van gebeurtenissen van afgelopen week. Het is een mooi bescheiden kettinkje geworden. Er liggen hier ook kindjes op de afdeling met kettingen van meters lang, heel triest. Marnix is intussen heel trots op zijn ketting en zegt ook dat hij hem straks graag op school wil laten zien. Er kwamen ook nog 2 clownen bij Marnix en Elza op bezoek, ze moesten erg lachen! De clownen zeiden ook dat ze alles weg konden toveren, Marnix zijn antwoord: maar de kanker in mijn hoofd konden ze niet wegtoveren…slik.

Daarna moest Marnix weer flink aan de slag bij de fysiotherapeute. Een rechte lijn langs een streep lopen, op een been blijven staan en met zijn vinger zn neus aan tikken. Hij deed het weer erg goed. Ook ging ze met hem oefenen in het trappenhuis met traplopen. Zodat hij thuis ook enigzins veilig naar boven en beneden kan lopen. Maar in het begin zullen we hem daar steeds mee begeleiden. Moet er niet aan denken dat hij nu zou vallen. Daarna kregen we ontzettend goed nieuws! We zouden vanmiddag na de laatste gift antibiotica naar huis mogen! We hadden er stiekem al wel een beetje op gehoopt! Maar geweldig dat het nu toch eindelijk ging gebeuren. Dus toen konden we druk bezig met inpakken. De meeste cadeaus en kaartjes hadden we van het weekend al aan de familie meegegeven, dus dat scheelde een hoop. De revalidatiearts kwam ook nog even langs. Het zou dus de bedoeling zijn dat Marnix poliklinisch in Haren zou gaan revalideren, maar nu blijkt daar een wachtlijst van een paar weken te zijn. Dus er wordt nu nog gekeken wat nog andere opties zijn qua revalidatiecentras. En als daar ook een wachtlijst zal zijn, zal er geregeld moeten worden dat we zorg aan huis krijgen wat betreft zijn revalidatie totdat we in Haren terecht kunnen. Hier worden we morgen over teruggebeld. De revalidatiearts zei nog wel dat het wonderbaarlijk is hoe hij nu opknapt. Na zijn laatste antibiotica gift werd zijn infuus verwijdert. Toen namen we afscheid van het personeel op de afdeling en verlieten we het prinses Máxima centrum. Eigenlijk met een lach en een traan. We hebben hier zo’n intensieve tijd gehad met elkaar. Een rollercoaster van emoties, gevoelens en gebeurtenissen.

Het was ook weer raar om begin van de avond thuis te komen. (Was wel heel mooi versierd, bedankt tante Ariena!) De laatste keer dat ik thuis was, wist ik nog niet eens af van de tumor. We zullen dus weer even moeten aarden en voor ons zal het verwerken van dit alles nu ook wel een beetje beginnen. Het is eigenlijk nog niet echt te bevatten wat er allemaal is gebeurd. We moeten nu over 2 weken weer terugkomen in het prinses Máxima, en daarna 1 keer in de 3 maanden voor een MRI scan. Fijn dat ze hem zo goed onder controle houden. We hopen dat alles nu rustig blijft in zn hoofdje en we dit allemaal niet nog een keer hoeven te doorstaan. Maar we proberen nu vertouwen te hebben in de toekomst en hopen met elkaar het normale leven weer zo snel mogelijk op te pakken.

Dit is trouwens voor nu mijn laatste blog. Bij bijzonderheden, nieuwe ontwikkelingen, controles of gewoon wanneer ik er zin in heb zal ik weer een blog schrijven, maar voor nu laat ik het er even bij!