Vrijdag 9 November 2018

Het begon als een gewone dag. Wij aan het werk, Marnix naar school en Elza naar de peuterspeelzaal. Marnix had sochtends wel weer erge hoofdpijn, dus voelde wel een beetje vervelend om hem naar school te brengen. Ik gaf de juf nog een briefje met het telefoonnummer van mijn moeder, zodat Marnix opgehaald kon worden als het echt niet meer zou gaan. Ik begreep later dat het redelijk ging, maar hij was wel wat suf en stilletjes. Uit school met oma mee en oma zou smiddags met hem naar de oogarts gaan.

De dag ervoor waren we namelijk weer naar de huisarts geweest omdat het steeds erger werd met Marnix zijn hoofdpijn. Hij schreeuwde het vaak uit van de pijn en moest soms overgeven. De huisarts vond het ook wel vreemd dat het steeds erger werd en nam contact op met de kinderarts. De kinderarts vond het verstandig dat we even langskwamen. Dus toen gingen we meteen door naar het Refaja. Bij aankomst moest Marnix meteen overgeven. Hier was ik ergens wel blij om zodat de kinderarts meteen kon zien wat de situatie was. De kinderarts deed wat testjes met Marnix, en hier kwam niets vreemds uit. Maar een kind met zoveel hoofdpijn is wel vreemd. Het leek hem verstandig om eerst bloed te gaan prikken en hij maakte een afspraak bij de oogarts voor de volgende dag. Met bloedprikken was Marnix een stoere boy, hij gaf geen kik! De kinderarts belde ons later die dag op dat zijn bloed goed was, maar zijn ontstekingswaardes wat hoger waren. We spraken af dat hij ons maandag zou terugbellen over hoe het gaat en als er bijzonderheden zouden zijn bij de oogarts, hij ook contact zou opnemen.

Dus smiddags met oma naar de oogarts. Ik was wel benieuwd, maar verwachte eigenlijk zelf niet dat er iets uit zou komen. Ik had smiddags nog contact met Emile, hij was eerder vrij en ik vroeg hem hoe het met Marnix was gegaan. In de veronsteling dat oma en Marnix weer thuis zouden zijn. Maar Emile stuurde me terug dat ze nog niet thuis waren. Ik stuurde hem nog terug dat het vast was uitgelopen of dat Oma daarna nog even ergens met Marnix naar toe was gegaan. Maar toen berichte mn moeder opeens dat het niet goed was bij de oogarts. De druk achter de ogen/in het hoofd was veel te hoog. De artsen wilden een MRI scan uitvoeren. Ik schrok daar behoorlijk van, welke kant ging dit op? Emile is toen meteen naar het Refaja gegaan zodat hij Marnix kon ondersteunen bij de MRI scan. Het wachten leek vervolgens uren te duren voor mij. Wat zou eruit komen? Net toen ik Elza van de kinderopvang wilde halen ging mijn telefoon..Emile. Het is niet goed zei hij snikkend, hij heeft een tumor in de kleine hersenen. Ik schrok me wild. Een tumor??? Dat kan toch niet, onze kleine man een tumor. Ze wilden hem nog diezelfde dag naar het acedemisch ziekenhuis in Utrecht brengen. Snel ben ik samen met Elza naar het Refaja gereden. Ze waren boven op de kinderafdeling Oma, Emile en Marnix. Ik knuffelde iedereen en nam Marnix bij me op schoot. De tranen stroomde over mn wangen. Er kwamen artsen bij die nog het een en ander vertelden. Maar de helft kreeg ik niet mee. Marnix zou meteen naar Utrecht moeten, de ambulance was al onderweg. Ik zou in de ambulance met Marnix meerijden en Emile zou eerst naar huis gaan, spullen pakken en dan met de auto naar Utrecht komen. Elza zou met mn moeder meegaan. Niet veel later kwam er een brancard aangereden met twee ambulancebroeders. 2 collega’s van Emile uit Stadskanaal. We namen afscheid van elkaar en toen ging ik met Marnix mee de ambulance in. De reis naar Utrecht verliep voorspoedig. Marnix was eerst wat stilletjes, maar de ambulance verpleegkundige wist hem wat af te leiden en op te vrolijken. Intussen pleegde ik kon wat telefoontjes om mensen in te lichten over de situatie met Marnix. Eenmaal in Utecht aangekomen moesten we eerst naar de spoedeisende hulp. Hier werd de situatie nog even in kaart gebracht en artsen bekeken de dvd waar de MRI scan van Marnix op stond. Het werd al snel duidelijk dat het ging om een grote tumor. De tumor zit in de kleine hersenen en zorgt ervoor dat het vocht niet afgevoerd kan worden, waardoor er veel druk op zijn hoofd staat. Ze vertelden dat er een drain geplaatst moest worden, zodat het vocht weg kon lopen, en de druk in het hoofd minder zou worden. Ik moest zo’n mooi blauw pakje aan en mutsje op en toen gingen we de OK in. Ik mocht bij hem blijven tot hij sliep. Ik knuffelde hem en hij was al snel in een diepe slaap. Ik werd naar een wachtkamertje gebracht, en Emile was er inmiddels ook. We knuffelde elkaar en hebben even flink zitten janken. Wat een rollercoaster! We hebben daar ongeveer een uurtje gezeten en veel gepraat. Toen werden we opgehaald en naar Marnix gebracht. Die lag inmiddels op de intensive care. Hij was langzaam aan het bijkomen van zn narcose. Nadat we een tijdje bij hem hadden gezeten, besloten we dat Emile bij Marnix zou slapen op een stretcher en ik even verder op een ouderkamer. We waren allebei gebroken. Wat een dag!